Od czego warto zacząć?

Regularny trening czyni mistrza. Warto sobie założyć stałą porę w ciągu dnia, tak ja umawiamy się na wieczorną kolację, czy mycie zębów przed spaniem. Ten pierwszy krok, może okazać się milowym w nowym rytuale.
Niektóre dzieci od razu wchodzą w zadania, inne potrzebują do tego czasu, oceniają je jako „nudne”, albo „trudne” itd. To też jest OK, starajmy się wprowadzić nowy nawyk do naszego życia. Naturalnym w naszym rozwoju jest wewnętrzne rozłamanie „chcę/ nie chcę”. Pomóżmy dzieciom w nowej umiejętności bez oceny i krytyki. Żeby nawyk aktywnie wpisał się nam w życie jest potrzebne co najmniej 8-12 tygodni regularności. Najważniejsze jest pokazywanie wartości ćwiczeń nie przez „nagabywanie”, tylko autentyczne pokazywanie na własnym przykładzie.
Nadajmy lekkości ćwiczeniom, wprowadźmy rodzinny język komunikacji, zmodyfikujmy ćwiczenia, nadajmy im własne nazwy. Niech „test spaghetti” będzie testem ” rozgotowanej kluseczki”. Przyjazny ton daje większe szanse skuteczności.
Doceniaj dziecko za starania! Wynagradzajcie siebie nawzajem. Ważne, żeby nie stało się to nawykiem i celem samym w sobie, przekupstwem za zrobienie ćwiczenia. Niech to raczej będzie forma docenienia samego siebie za codzienny trud wkładany w praktykę uważności.
Zawsze pytaj o osobiste wrażenia. Bądź otwarty i zaciekawiony na informacje zwrotne od dziecka. To samo ćwiczenie w zależności od dnia przynosi nowe odkrycia. Jako rodzic pielęgnuj w sobie i swoim dziecku tą autentyczną ciekawość na ciągłe odkrywanie nowości. Każda rodzynka (ćwiczenie z kursu), którą smakujemy ma inną fakturę, słodkość, inaczej chrupie w zębach – jest naszym odkryciem na nowo.
Wykorzystujcie jak najwięcej w codziennych aktywnościach, myjąc wspólnie naczynia (jaką temperaturę ma woda? co się dzieje z pianą na naczyniach?), oglądając razem ulubione seriale (jak mi bije serce w czasie oglądania emocjonalnych scen? czy moje stopy są spokojne, czy wciąż się poruszają?), na wspólnym spacerze (jak odczuwam promienie słońca na policzku, wiatr we włosach?).